کولاک

در زندگی امراضی هست که همواره آدم ها را درگیر میکنند.

به نظرم این امراض با پیشرفت و تکامل بشر بیشتر و پیچیده تر و کشنده تر حتی،میشوند.

انسان اولیه شاید هیچ مرضی نداشت،بعد ها امراض جسمانی و بعدتر ها امراض روانی پدید آمدند.

تا به این برهه حساس فعلی رسیدیم که عصر،عصر تکنولوژی و ارتباطات است،آن هم از نوع تلگرامی!

تلگرام!

آخ تلگرام . . .

یک مرضی هست به اسم بزار تلگرامو چک کنم :/// که دمار از آدم درمیاره.

این زمانی شدید تر هست که هیچ اتفاق مهم و بغرنجی در حال وقوع نباشد؛ در واقع اجازه دهید که باشما صادق باشم،هیچ اتفاقی در تلگرام در حال رخ دادن نباشد،یعنی نه پیامی،نه سلامی و نه علیکی!اما شما همواره در حال چک تلگرام باشی.

حال در این وضع نا به سامان و آشفته،اگر معتاد عکس پروفایلش هم که باشی،دیگر دنیا برایت جهنم میشود و تو هیزم.

در این بین چه پیام های آه و ناله و زاری،خوش حالی و شادی،شوخی و جدی که مبادله نمی شود.

مبادله یک طرفه اما :-|||

تف به این شبکه های مجازی که با وجود رخنه در تمام زندگیمان،جواب سوال:الان چیکار میکنه،را نمی دهند.

حداقل باید کاری بکنند که وقتی دلتنگت شد،آدم این احساس لذت بخش را که کسی دلتنگش است احساس کند،حداقل شده با شوک الکتریکی!

من مریضم و مرضم را میدانم.

کسی میداند،

چطور اعتیاد به اینترنت را ترک کنیم؟