به مناسبت انتخاب رشته برادرم، چند روزیست که خیلی جدی بحثش در بینمان است.
به زمان انتخاب خودم که بر میگردم، اطلاعات کمی داشتم، آینده ی مشخصی را برای خودم متصور نبودم و محدودیت هایی را هم خودم برای خودم ایجاد کرده بودم.
همین محدودیت ها باعث می شد که دامنه ی انتخاب هایم به شدت کم شود و من به انتخاب بین بد و بدتر مجبور شوم.
گاهی مواقع، انتخاب، اصلا معنای انتخاب نمی دهد.
جایی که مجبور به انتخاب باشی، یا از آن بدتر، گزینه ی دیگری نداشته باشی، یا حتی گزینه ی های متفاوتی داشته باشی که همه شان سر و ته یک کرباس اند، دیگر انتخاب مفهوم خودش را از دست می دهد.
ما همواره در معرض انتخابیم و مجموعه ی همین انتخابهایمان به زندگیمان معنا میدهند.
من به شدت دوست داشتم که برادرم تجربه های من را تکرار نکند؛ولی خب تاریخ تکرار شد و تا اینها را تجربه نکند، متوجه صحبت هایم نخواهد شد.
نکته ی قابل تامل این چند روز اینکه همه تنها تاکیدشان این بود که به رشته ی ما نیا که گور خودت را کنده ای.البته که همین حرف دل من هم بود اما خلاف حرفم شد.
من اگر برگردم، رشته ای را انتخاب میکردم که گذراندنش راحت باشد و چهار سال بشود خوش گذراند و معدل خوبی هم داشت وگرنه همه ی رشته ها یک کرباسند.