در ده سال گذشته،خیلی کارهایی بوده که من دوست داشتم انجام دهم.
دوست داشتم چیزی یاد بگیرم،کاری انجام دهم یا فکر و ایده ای را که داشتم،عملی کنم.
همه ی این کارها،چیزی کم داشت و آن عمل کردن به آنها بود.
گاه میشود که تمام توجهم، مشغول همان فکر و کار و ایده میشود ولی همه اش در حد فکر و ذهن،بی هیچ عملی و بی هیچ انجامی.
خب در این ده ساله خیلی ضرر کرده ام؛اگر سر انگشتی هم حساب کنم و نصف کارهایی که میخواستم و دوست داشتم را انجام میدادم الان احساس بهتری از خودم و در کل زندگی بهتری داشتم.
این را میدانم که همواره،سخت ترین گام،گام اول است.
اینکه یک کاری بخواهم شروع کنم،سخت ترین کار جهان است.
خب اگر منصفانه به این قضیه نگاه کنم،شروع کردن،تمام ماجرا نیست.منظورم این است که قبل از شروع هر کاری،باید یک سری مقدمات و ضروریاتی را برای آن کار داشته باشی.
اینکه اطلاعات مناسب و بدردبخور،فرصت کافی برای بررسی جوانب مختلف کار و از همه مهم تر،هدف داشته باشی.
هدف داشتن برای انجام کاری بسیار مهم است.هدف که داشته باشی،انگیزه هم برای ادامه کار داری.
زمان خیلی وقت ها به تندی میگذرد و من هیچ کنترلی رویش ندارم به زبان ساده تر مدیریت زمان و برنامه ریزی و مدیریت شخصی کشک.
زمانی که بازگشتی ندارد.
چیزی که نیازی به بیان،توضیح،تایید یا انکار ندارد این است که جایی اشتباه کرده ام؛یک اشتباه محاسباتی و عملیاتی مهلک.
تئوری بس است.گام بردار و شروع کن.
بهرحال باید از یک جایی شروع کرد،شاید رمز موفقیت همین باشد.