کولاک

 چند دقیقه پیش داشتم به این فکر میکردم که در طی چند ماه گذشته،من نه تنها پیشرفتی نکرده ام بلکه با ارفاق خیلی خیلی زیاد درجا زده ام و به تعبیر دقیقتر پس رفت کرده ام.
امروز و در این لحظه حوصله خودم را ندارم.دلیلش هم سیاهی و کدورتی است که خودم باعثش شده ام.
واقعیتش این است که من آن چیزی نیستم که باید باشم.در واقع خودم انتظارات خودم را از دید خودم برآورده نکرده و نمی کنم.
هدفم را مشخص نکرده ام و هیچ تصویری از خودم برای آینده ی دور و نزدیک ندارم.
تعریف دقیقی از اهداف یا حتی هدف زندگی ام برای خودم تشریح نکرده ام.
با افراد مختلف به شدت به مشکل برخورد میکنم و حتی در خانه هم همینطور.
اعتراف میکنم که من خودم را نمیتوانم کنترل کنم.
ریشه ی خیلی از مشکلات هم همین است.
من در وقت کشی هایی که هرروز به صورت مکرر انجام میدهم،نمیتوانم خودم را کنترل کنم.
من به خودم در مقابل خواسته های بی سر و ته خودم نمیتوانم نه بگویم.
در مقابل هوای نفسم به شدت ضعیف هستم.
احساس پوچی میکنم چون انگیزه ای برای هیچکاری ندارم چون هدفی ندارم.
دارم راه میروم بدون اینکه هدفی داشته باشم و الان از همین راه رفتن بی هدف خستم.

 من باید دو کار بکنم،اول اینکه هدفی داشته باشم برای اینکه انگیزه ای داشته باشم برای ادامه.
دوم اینکه همین که بدانم وقتم را چطور میگذرانم،امیدی برای آینده خواهد بود.بی تعرف الان مدیریت زمان ندارم،در همین حد که وقتم را بکشم.
به شدت به یک نفر منجی که نجاتم بدهد نیازمندم.به نفر ثانی فکر نمیکنم فی الواقع آن منجی اگر باشد باید خودم باشم.
باید یاد بگیرم که مدارا کنم با همه و همه و همه به جز خودم.باید سخت گرفت بر خودم و نفسم.
یا رفیق من لا رفیق له.
رفیق مهربان یار همدم،همه کس دوست میدارند و من هم.