کولاک

تا قبل از اینکه آلبوم امیر بی گزند رو بشنوم،کلی حرف داشتم و شکایت.شکایت از خودم و اعتراض به احوالم.اعتراض فلسفی به فلسفه وجودی خودم و چرایی احوالات غریب و دور از قلمرو پیش بینی های منطقی و غیر منطقی.
احوالاتم نا خوش بودند قبل از شنیدن آهنگ های ناب محسن چاوشی.شاید الان هم ناخوش ام؛تنها تفاوتش این است که امیر بی گزند شد مسکن احوالات ناخوش من.
تسکین فلسفه ی چرایی وجودم.تسکینی برای درد بیجوابی خیلی سوالها،تسکینی برای براورده نکردن انتظاراتم از خودم.
آهنگ ها معجزه میکنند.صدای عالی که خود فسانه ایست.
آدم حالش خوب میشود؛درست مثل زمانی که بقیه حالشان خوب است،لبخند میزنند به صورتت و غمی نمی بینی به صورتشان؛از چشمهاشان دردی نمی خوانی و هیچ زجری را احساس نمیکنی که در زیر آن خم میشوند و شکسته و نا امید.
بعضی وقتها همین چیزهای به ظاهر نا معلوم حالت را خوب میکنند.
اما همیشه تا این حد خوش اقبال نیستی که فقط خوشی ها را ببینی و دیگر هیچ.در واقع در مواقع نادری این حس خوب را با خود داری و در بقیه ی مواقع این روی دیگر سکه است که تمام توجهت را به خودش جلب میکند.

من معتقدم که ناخوشی ها هم به اندازه خوشی ها در زندگی ما هستند؛فقط تنها اشتباه ما همین انتخاب دیدن ناخوشی هاست.
من الان در شرایط ناگواری حداقل از نظر خودم هستم.ببین،من الان در موقعیتی هستم که واقعا نمیدانم حاصل انتخاب خودم بوده یا شانس.
من نمیتوانم در مورد آینده ام تصمیمی بگیرم.نگران برنامه های آینده ام هستم و دلیلش را هم نمیدانم.نگران چه هستم را هم نمیدانم.
بعد در این شرایط درباره ی خوشی و ناخوشی حرف زدن هم وقاحت و بی شرمی ایست واقعا.
خب اگر راست میگویم اول باید تکلیف خودم را روشن کنم بعد ببینم چند مرده حلاجم.
الان و درست در وسط امتحانات دوبازه یادم افتاده که آی جماعت هدفم کو؟من هدف ندارم!
الان تازه از خواب غفلت بیدار شده ام و بعد از این هم به خواب زمستانی خواهم رفت،یعنی عملا قرار نیست هیچ اتفاق تاثیرگذاری در تصمیمات و رفتارهای آتی من رخ دهد.
تازه همین ها هم به صورت موقتی،نتیجه ی یک شکست در امریست که در ظاهر به سادگی میتوانستم پیروز باشم ولی شکست خورده ام.